“HBthuis in de zon”, waar wensen en mogelijkheden eindelijk samenkomen.

Deze tekst schrijf ik vanaf ons favoriete strandje bij Cala Vedella op Ibiza. Al zo’n twintig jaar dromen we van een vaste bestemming met een stabiel, droog klimaat waarin ik me met hEDS vaker goed kan voelen. In de afgelopen tien jaar hebben we honderden hoogbegaafden ontmoet die vergelijkbare klachten hadden, waarbij vaak een verband werd gelegd met de luchtvochtigheid in Nederland. Hierdoor werden onze plannen steeds concreter. In oktober zette ik de eerste echte stap: ik liep een makelaarskantoor binnen – toevallig hier om de hoek, ook in Cala Vedella.

Voor de aankomende winter had ik verschillende appartementen kunnen huren. Prachtige locaties, zeker geschikt om met de kinderen van HBplus te overnachten. Maar op het moment van bezichtigen regende het enorm. Cala Vedella ligt naast Es Vedra, waarvan wordt gezegd dat de energie je in contact brengt met jezelf en je innerlijke kracht. Maar het eiland werd overspoeld door regen, mijn lichaam deed pijn, en ik verloor de focus om door te zetten. Bekende signalen van uhb’ers bij hoge luchtvochtigheid. Voor mij dé reden om het toch niet te doen. Bovendien viel het direct op hoeveel er níet te doen is op een eiland dat volledig is ingericht op zonnig weer. We parkeerden het plan, en vertrokken in december met een groep kinderen van HBplus naar Portugal.

Die ervaring in Portugal zal ik nooit meer vergeten. Het was zó fijn dat we in januari nog eens teruggingen, deze keer zelfs voor drie weken. Het droge klimaat zorgde voor meer focus op schoolwerk; in de ochtend hadden ze alles al af, waardoor er in de middag ruimte was voor leuke activiteiten. We konden zelfs lange hikes doen met kinderen die normaal weinig energie hebben of stijve spieren. ’s Avonds waren ze moe, maar voldaan – en zelfs toen konden ze nog wat schoolwerk oppakken. We vonden samen al snel een mooi ritme. Sommige kinderen kwamen voor korte tijd, maar één cliëntje gaf me echt het laatste zetje: zij zou de volgende ochtend terugvliegen, maar wilde niet weg. Huilend nam ze afscheid van het strand, de zwembaden en ons gehuurde huisje. Want thuis, zei ze, zou ze nooit meer de focus hebben die ze hier juist zó lekker had gevonden. En het hiken, dat hier moeiteloos ging, zou thuis nooit kunnen. Ik hield haar snikkend vast, en dacht alleen maar: hoe gaan we dit nou voor je oplossen, lieve schat…
Met een IQ dichter bij de 200 dan de 145, maar nooit echt kunnen functioneren naar je potentieel — dat is zó pijnlijk. Zeker als het opeens wél lukt, voor even. Ik voelde haar verdriet door mijn hele lijf en wist: ik moet alles op alles zetten om haar dit vaker te kunnen laten ervaren.

We namen Portugal serieus in overweging, maar de huizenprijzen zijn daar aanzienlijk hoger dan in Spanje, en het is een stuk verder rijden met de auto. Mijn nicht, die in december en januari met haar camperbus bij ons langskwam, vertelde dat de omgeving rond Alicante goed bereikbaar is en qua luchtvochtigheid misschien zelfs stabieler is dan Portugal. Arno ging daarna googelen en kwam uit op Murcia – daar zou het beste klimaat zijn. We vonden een veelbelovend pand in La Azohia, en zo werd een nieuw plan geboren: vliegen naar Alicante en het gebied tussen Alicante en La Azohia per scooter verkennen. Daar hadden we inmiddels een bezichtiging gepland.

Samen met A. (14) ben ik in maart op pad gegaan. En dat was écht een uitdaging, haha! We vertrokken met stijve lichamen uit Nederland, maar de ochtend na de vlucht voelde alles weer soepel. Een wonderlijk verschil. En dat was maar goed ook, want we hadden de afstand wat onderschat. Toch hebben we geweldige dagen gehad, met veel humor. De bezichtiging verliep goed en we zagen het al helemaal voor ons: daar settelen, met alle kinderen die het nodig hebben. We deden een bod, en dat werd geaccepteerd. Je zou denken dat het verhaal daar eindigt. Niets bleek minder waar – het regelen van de financiering kost veel meer tijd dan gedacht.

Uiteindelijk konden we terecht bij onze eigen hypotheekadviseur in Nederland. Toevallig wil hij zijn eigen huisje in de omgeving van Alicante verkopen. We bleven dus ons best doen om alles rond te krijgen voor La Azohia, maar de druk werd iets minder. Ondertussen hadden we voor april drie weken Ibiza geboekt, en steeds meer kinderen van HBplus gingen mee. Na die drie weken zouden we in mei weer naar Alicante vliegen om knopen door te hakken.

De weken op Ibiza bevestigden opnieuw dat uhb’ers enorm goed gedijen in de setting die we daar kunnen creëren. Het is vooral de combinatie van cognitieve en lichamelijke uitdaging in een nieuwe omgeving die hen zo goed doet. Er is continu ruimte voor psycho-educatie en prachtige één-op-éénmomenten (of in groepen) die moeilijk in woorden zijn te vatten. We verbleven in Cala Vedella, opnieuw naast Es Vedra. Ik voelde aan alles dat we dichtbij een oplossing waren, maar had de laatste puzzelstukjes nog niet gelegd. Dat zorgde voor onrust in mezelf – ik kon dan ook niet wachten om samen met Arno naar Alicante te vliegen en de laatste stukjes op hun plek te leggen.

Tien dagen geleden vlogen we naar Valencia – ook prima te rijden richting Moraira. We verbleven in het huisje van onze hypotheekadviseur, en dat voelde meteen goed. Natuurlijk was er de eerste dagen nog wat onrust in mijn hoofd, maar dankzij gesprekken met mijn fantastische collega’s en de kinderen van HBplus werd voor iedere “maar” een oplossing bedacht. Zo fijn! Op dag drie en vier regende het, en besloten we naar La Azohia te rijden. Wat viel die afstand tegen… We zagen het niet voor ons om met kinderen vanuit Alicante steeds zó ver te rijden. Ondertussen kwamen eindelijk de cijfers binnen van de boekhouder, maar begon de Spaanse makelaar ook steeds meer druk uit te oefenen. Zo bijzonder hoe alles dan tegelijk lijkt te vallen.

Samen met Arno zat ik aan het strand van La Azohia. Hij voelde nu ook wat ik in maart voelde. Het is goed dat hij het ervaren heeft, maar de kans dat het nog lukt daar, is inmiddels minimaal. Gelukkig klaarde het weer op en konden we ons helemaal overgeven aan Moraira – en wat was dat fijn! We komen al vijftien jaar op Ibiza, maar hier waanden we ons in het “oude Ibiza”. De sfeer, de prijzen, de mensen – het klopte. Na vijf dagen namen we vanuit Denia de boot naar Ibiza, om naast Es Vedra de laatste puzzelstukjes te leggen.

We zijn inmiddels vijf dagen op Ibiza, en vliegen morgen naar huis. Onze hypotheekadviseur is druk voor ons bezig. Ons gevoel zegt sterk: het wordt Moraira. La Azohia was het gewoon niet. Een financieringstraject kun je niet forceren – soms moet je meebewegen. Onze adviseur heeft toegezegd ons te helpen met een ander huisje in de omgeving als het zijne niet doorgaat. En weet je? We laten het los. We vertrouwen erop dat alles goedkomt. Als zijn huis doorgaat, krijgen we op 1 oktober de sleutel – exact een jaar na mijn eerste bezoek aan de makelaar. Mijn gevoel zegt dat de cirkel dan rond is. En als het toch iets anders wordt, dan zal dat ook wel ergens goed voor zijn.

Het idee dat je vanuit Moraira met een camper naar zowel Ibiza als Portugal kunt rijden, als het weer tegenzit, geeft rust. Het beste van drie werelden.

Na al die reizen kijk ik er ook naar uit om tot oktober lekker thuis te zijn en bij HBcentrum. Het voelt goed om tegen de kinderen en collega’s te kunnen zeggen: er komen oplossingen – ook al weten we nog niet precies hoe ze eruitzien. Het was een tijd van veel rust nemen, maar ook van uitdaging. We sloten die periode gisteren af door toch even de prikkels op te zoeken bij Ushuaïa. In die zin lijken we best veel op de uhb’ers die met ons meegaan naar “HBthuis in de zon” :) Tijdens het laatste nummer van Dimitri Vegas voelde ik een diepe rust over me heen komen. Die nemen we vanavond mee naar huis.

Nu, wederom naast Es Vedra, denk ik terug aan wat ik schreef in de eerste alinea: dat ze zeggen dat deze plek je verbindt met je innerlijke kracht. En dit keer voel ik dat ook écht. Omdat het nu klopt. Omdat alles eindelijk samenvalt.

De felle zon komt achter de wolken vandaan terwijl ik dit typ. Een prachtig moment om deze vlog af te sluiten.

Alles komt goed.

POLL:

Leuk Geweldig Medeleven