Blog: Wat is passend?
De belofte van het Thuiszitterspact - geen kind meer thuis in 2020 - is niet gehouden. Marjet van Houten vraagt zich af waarom de vele bijeenkomsten, conferenties en doorbraaktafels niet het gewenste effect hadden.
Bron: zorgwelzijn.nl
Door: Marjet van Houten
Elk jaar komen er weer kinderen bij die niet naar school gaan, dit jaar ruim 300. En dat terwijl de belofte van het Thuiszitterspact, gesloten in 2015, was om in 2020 geen enkel kind meer thuis te hebben. Geen kind meer op de bank in 2020, de belofte van het vier jaar geleden afgesloten Thuiszitterspact is hiermee definitief niet behaald.
Slecht nieuws
Dat is slecht nieuws voor iedereen, in de eerste plaats voor de kinderen en hun ouders, broers en zusjes. Maar het is ook slecht nieuws omdat de gekozen aanpak nu al vier jaar op rij niet werkt. Wel voor sommige kinderen, maar voor een grote groep dus niet. Het lijkt of de ministeries van OCW en VWS volkomen in het duister tasten wat er dan nodig is.
Succesfactoren
In het persbericht is te lezen dat Minister Slob een aantal succesfactoren heeft gevonden. ‘Scholen en hulpverleners zijn effectiever door te praten mét kinderen en de ouders, in plaats van óver het kind’ en ‘Als gemeenten en samenwerkingsverbanden op zoek gaan naar oplossingen voor de thuiszitters, worden deze sneller gevonden’. In de categorie open deuren kunnen we deze obligate aanbevelingen als meer dan wagenwijd open beschouwen.
Aannames
Maar hoe komt het dan wel dat alle onmiskenbaar genomen maatregelen, de vele bijeenkomsten, conferenties en doorbraaktafels, de thuiszittertops niet het gewenste effect sorteren? Zou het zo kunnen zijn dat we uitgaan van de verkeerde aannames? Zou het zo kunnen zijn dat we iets fundamenteel verkeerd zien?